چشم من چشمه ی زاینده ی اشک

چ

شم من چشمه ی زاینده ی اشک

گونه ام بستر رود
کاشکی همچو حبابی بر آب
در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود
شب تهی از مهتاب
شب تهی از اختر
ابر خاکستری بی باران پوشانده
آسمان را یکسر
ابر خاکستری بی باران دلگیر است 
و سکوت تو پس پرده ی خاکستری سرد کدورت افسوس سخت دلگیرتر است 
شوق بازآمدن سوی توام هست 
اما 
تلخی سرد کدورت در تو 
پای پوینده ی راهم بسته
ابر خاکستری بی باران 
راه بر مرغ نگاهم بسته 
وای ، باران 
باران ؛

شیشه ی پنجره را باران شست 
 از دل من اما

چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟

حمید مصدق:قصیده آبی،خاکستری،سیاه